Ministranci

DUSZPASTERSTWO MINISTRANTÓW ARCHIDIECEZJI KATOWICKIEJ

MINISTRANCI

Liturgiczna służba ołtarza działająca w naszej parafii.

Zapraszamy chłopców chętnych do służenia przy ołtarzu, każdy może spróbować swoich sił.

Na początku września 2023 miała miejsce pierwsza zbiórka po wakacjach, część formacyjna odbywała się w nowej Sali katechetycznej na farze, potem był konkurs szybkiego zamiatania farskiego placu.
Chłopcom udało się zrobić między innymi napis na placu  IHS (patrz zdjęcia niżej).

Nagrodą było spotkanie przy grillu, w odświeżonej altanie w ogrodzie

Zapraszamy chętnych aby zakosztować przygody w ministranckim gronie😊

(Kliknij w zdjęcie aby go powiększyć)

Pielgrzymka ministrantów do Sanktuarium Zagłębia - 10.03.2023

Na pielgrzymkę wyruszyliśmy rano 10 marca 2023 r. spod kościoła w Skrbeńsku. 

W czasie przejazdu przewodnik opowiedział historię Zagłębia, które było celem naszej pielgrzymki.

Pierwszym przystankiem był Sosnowiec - Cerkiew prawosławna Świętych Wiery, Nadziei, Luby i ich matki Zofii.

Miejscowy Pop opowiedział nam historię powstania Cerkwi, historię ikon, w tym szczególnej ikony św. Mikołaja i oprowadził nas po jej wnętrzu wypełnionym zdobieniami, ikonami i pięknymi detalami.

Następnie, zatrzymaliśmy się pod XIX wieczną przędzalnią czesankową Heinricha Dietla, dzisiaj niestety w ruinie, co widać na zdjęciach. Kiedyś zatrudnionych było tam dwa tysiące pracowników.

Kolejnym miejscem naszej pielgrzymki był zamek w Będzinie. Warownia była wielokrotnie niszczona i naprawiana, a jej historia sięga XIV wieku.

Kulminacyjnym punktem pielgrzymki była Msza św. w Bazylice Najświętszej Maryi Panny Anielskiej w Dąbrowie Górniczej – Matki Zagłębia i jej zwiedzanie.

Było to szczególne doświadczenie dla ministrantów którzy asystowali w czasie Mszy świętej’. 

W bazylice czczona jest Matka Boża Anielska w figurze łaskami słynącej, wyrzeźbionej w drewnie cedrowym w 1904 r. przez Józefa Baltazara Proszowskiego.

Po Mszy św. historię sanktuarium przybliżył nam Proboszcz Bazyliki, ks. Andrzej Stasiak. W Bazylice szczególną uwagę przykuwały: piękny ołtarz główny, ołtarze boczne i wystrój bazyliki oraz piękna polichromia wg wskazówek Tetmajera.

Ostatnim punktem pielgrzymki był Park Gródek Jaworzno, czyli 'Polskie Malediwy'. Dla starszych była tutaj chwila na relaks, a dla młodszych na zabawę. Odważniejsi spacerowali po zalanej ścieżce po łydki w wodzie.

MINISTRANT - po łacińsku "ministrare" - oznacza „służyć, pomagać”, szczególnie we Mszy św. i podczas innych nabożeństw liturgicznych.

Historia ministrantury

W narodzie izraelskim było pokolenie wybrane do służby w świątyni - pokolenie Lewiego.

W powstającym Kościele apostołowie potrzebowali kogoś do posługiwania wiernym. Wybrali więc siedmiu pomocników i nazwali ich diakonami, to znaczy sługami.

Gdy wspólnoty chrześcijańskie stawały się coraz większe, wszystko co było do wykonania, dzielono w formie różnych zadań pomiędzy członków danej wspólnoty.

Początków ministrantury możemy się dopatrywać też za czasów Jezusa Chrystusa. W Ewangelii św. Jana czytamy:

„Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Jezusa: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby (…) Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym”. Tak, więc ów „praministrant” usłużył samemu Zbawicielowi i w ten sposób uczestniczył w cudzie rozmnożenia chleba i ryb, który możemy uważać za zapowiedź Eucharystii.

Od początku chrześcijaństwa Biskup sprawował Najświętszą Ofiarę wraz z asystą liturgiczną. Na początku byli to diakoni.

W średniowieczu do mszy św. usługują klerycy, a od Soboru Trydenckiego (1545r.) ministranci.

W oficjalnych dokumentach Kościoła wzmianka na ten temat jest w „Mediator Dei” Piusa XII z 1947 r.

Sobór Watykański II (1962-1965) zajął się reformą liturgii i powrócił do starej tradycji Kościoła. Podkreślił rolę ludzi świeckich w sprawowaniu kultu Bożego. Liczny udział ministrantów i lektorów w liturgii wymaga jednak odpowiedniej troski o należyte przygotowanie ich do wykonywanych funkcji.

W soborowej Konstytucji o Liturgii możemy przeczytać:

„Duszpasterze niech zabiegają gorliwie i cierpliwie o liturgiczne wychowanie oraz czynny udział wiernych, tak wewnętrzny jak i zewnętrzny stosownie do ich wieku, stanu i rozwoju życia i stopnia kultury religijnej, spełniając w ten sposób jeden z głównych obowiązków wiernego szafarza Bożych tajemnic”.

Konferencja Episkopatu powołała w 1964 roku w Polsce Krajowe Duszpasterstwo Ministrantów. Stało się to po ogłoszeniu Konstytucji o Liturgii. Biskupi chcieli aby jej postanowienia były od razu wprowadzane w życie także na odcinku formacji służby liturgicznej i szerokich możliwości zaangażowania w niej świeckich:

Pierwszym Krajowym Duszpasterzem Ministrantów był ks. Jan Wurcel, salezjanin z Wrocławia.

Następnie w 1967 roku posługę taką podjął Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki – jeden z prekursorów odnowy liturgii w Polsce. Odegrał on szczególną rolę w dziele formacji służby liturgicznej.

PATRONI LITURGICZNEJ SŁUŻBY OŁTARZA

Św. Tarsycjusz (III wiek)

Kilkunastoletni akolita Kościoła rzymskiego, „męczennik Eucharystii”. Podczas prześladowania chrześcijan za cesarza Decjusza nosił Komunię Świętą uwięzionym braciom w wierze. Schwytany, został przez prześladowców ukamienowany. Ciało męczennika pochowano z czcią na cmentarzu Kaliksta około 250 roku.

Św. Stanisław Kostka (1550-1568)

Święty syn Mazowsza, urodzony w Rostkowie, edukację kontynuował w Wiedniu. Tu podczas ciężkiej choroby, kiedy właściciel domu, w którym mieszkał, nie kazał wpuścić kapłana katolickiego, miał widzenie: najpierw św. Barbara, patronka dobrej śmierci, do której się zwrócił, w towarzystwie dwóch aniołów przyniosła mu Wiatyk, potem Maryja złożyła na jego ręce Dzieciątko i poleciła, by wstąpił do Jezuitów. Aby to polecenie zrealizować, „uciekł” do Rzymu i bez zgody rodziców zgłosił się do nowicjatu. Tu na początku 1568 roku złożył śluby zakonne. Zmarł w samo święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny tegoż roku. Sława świętości jego życia natychmiast obiegła cały Rzym, wszystkie domy zakonne jezuitów i dotarła do Polski.

Św. Alojzy Gonzaga (1568-1591)

Pochodził z książęcej lombardzkiej rodziny. Był paziem na dworach w Mantui i Florencji oraz Hiszpanii (na dworze Filipa II). Już jako dziewięcioletni chłopiec złożył ślub czystości. Wbrew woli rodziny wstąpił do zakonu jezuitów. Umarł jako kleryk, opiekując się chorymi w czasie zarazy w Rzymie, mając 23 lata.

Św. Jan Berchmans (1599-1621)

Flamandczyk, wyniesiony na ołtarze w 1887 roku. Wyróżniał się serdecznym nabożeństwem do Najświętszej Eucharystii. Znana jest jego życiowa maksyma: „Najdoskonalszą rzeczą jest zacząć od najmniejszych rzeczy”. Uświęcił się przez sumienne wykonywanie swoich codziennych obowiązków, pilne zachowanie reguły zakonnej oraz przez gorące umiłowanie Pana Jezusa i Jego Matki. Zmarł w opinii świętości w Rzymie, mając 22 lata.

Św. Dominik Savio (1842-1857)

Urodził się niedaleko Turynu. Już w wieku pięciu lat był gorliwym ministrantem. Po jednej z generalnych spowiedzi ułożył własny akt i ofiarował się Matce Bożej: „Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było Twoim. Jezu i Maryjo, bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym przez nieszczęście popełnić choć jeden grzech”. Jego nauczycielem był św. Jan Bosco. Dominik miał wyjątkowy dar kontemplacji i ekstazy. Sam często nawiedzał Pana Jezusa w Najświętszym Sakramenciei pociągał do tego wielu innych. Często nazywany jest „małym świętym” i „gigantem ducha”, choć umierając, miał zaledwie 15 lat.